بررسی تاثیر ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان بر بیان ژن های kgf و tgf-β۱ در زخم موش های صحرایی دیابتی

زمینه و هدف: التیام زخم فرآیند پیچیده ای است که در بیماران دیابتی به خاطر عوامل مختلفی مختل شده است. تاکنون، تاثیر مثبت ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی در فرآیند ترمیم زخم گزارش شده است. ما در این مطالعه تاثیر ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی انسان را بر بیان فاکتورهای موثر در ترمیم زخم بررسی کردیم. مواد و روش ها: 27 سر موش صحرایی به 5 گروه سالم بدون زخم، کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی پلاسبو و دیابتی تجربی تقسیم شدند و برای القاء دیابت، از آلوکسان استفاده شد. در ناحیه پشت موش ها یک زخم ایجاد گردید. سپس از سلول های بنیادی مزانشیمی، محیط کشت بهینه تهیه شد. موش های گروه دیابتی تجربی 200 میکرولیتر محیط کشت بهینه را به صورت تزریق داخل وریدی دریافت نمودند. چهار و هفت روز پس از ایجاد زخم، از زخم ها نمونه برداری شد و بیان فاکتورهای kgf و tgf-&beta1; به وسیله ی تکنیک rt-pcr مورد بررسی قرار گرفت.  یافته ها: در گروه دیابتی تجربی بیان ژن kgf در روزهای چهارم و هفتم، نسبت به گروه کنترل دیابتی افزایش غیر معنی دار یافته بود. در حالی که بیان ژن tgf-&beta1; در گروه دیابتی تجربی نسبت به گروه کنترل دیابتی در روز چهارم افزایش معنی دار (p< 0/05) و در روز هفتم افزایش غیر معنی دار یافته بود.  نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از محیط کشت بهینه مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی انسان، تاثیر مثبتی بر بیان فاکتورهای تروفیک و التهابی درگیر در ترمیم زخم پوستی دیابتی داشته باشد.